به گزارش شمالغرب به نقل از سبلانه، خانواده های چند سال پیش ایرانی‎ها یادتان هست؛ سفره هایی پهن دورتادور خانه و قربون صدقه های مادر بزرگ و پدر بزرگ!؛ آن روزها همه چیز رنگی رنگی بود، اما این روزها خانواده ها شده اند پدر و مادر و یک فرزند؛ چه شده که این شده!

خانواده واژه ای مقدس در همه ادیان و ادوار است، نهادی آنقدر ارزشمند که از همان زمان که تاریخ نگاران به یاد دارند برای شکل گیری آن جشن بزرگی به نام "جشن عروسی" برپا می کنند از همه دعوت می كنند تا در این جشن خاص شرکت کنند اما گذشت زمان و عوض شدن خیلی چیزها تعریف امروزی از نهاد خانواده را با تعریف دیروزی این نهاد متفاوت کرده است.

اندر حکایت خانواده های ایرانی از قدیم تا امروز 

دورتادور اتاق آدم‎ها سر سفره نشسته اند و حرف آخر، حرف پدربزرگ‎ها  و مادربزرگ‎ها است و بچه‎ها از کوچک و بزرگ رو حرف بزرگ‎تر خانواده حرفی نمی زنند گرچه از سر اجبار باشد؛ آنها باور دارند که به اصطلاح، قدیمی‎ترها دو سه پیراهن بیشتر از جوان‎ترها پاره کرده اند!

توی حیاط بزرگ خانه هم پر از دیگ و آبکش و ته مانده‎های ترشیجات و سبزیجات است؛ همه خانم‎های خانه از کوچک و بزرگ به فکر خانه‎داری و شوهرداری هستند و  کمتر کسی بچه اش را به مهد کودک می فرستد.

 وقتی حرف ازدواج پیش می‎آید لُپ دخترها گل می‎کند و منتظرند ببینند مادرشوهر خوشبختشان کدام خانم است و...

پدر خانواده از خروس‎خوان صبح تا غروب آفتاب معطل پیدا کردن یک لقمه نون حلاله و شب که برمی‎گرده کیسه‎های پر، حسابی خستگی از تنش بیرون می‎کنه و مادر خانواده که دوان دوان به استقبال همسرش می رود تا اولین کسی باشد که بگوید خسته نباشید...

و پسرها که با کتاب های زیر بغلشون، بعد مدرسه یه راست سراغ استادهاشون می‎روند تا درس بخوانند و حرفه آباء اجدادی شان را حفظ کنند.

و دخترها که بعد مدرسه وردست مادر، مادربزرگ، عمه و خاله هاشون خیاطی و فوت‎ و فن خانه‎داری را یاد می‎گیرند تا دیپلمشون رو که گرفتند برن سرخونه زندگیشون تا بعد برای لیسانس و سرکار رفتنشون با آقای خونه کنار بیایند.

چه شد که این شد!/  شکل خانواده در دنیای ماشینی

 اما  هر چی علم پیشرفت کرد خیلی‎ها از خیلی چیزها فاصله گرفتند و خیلی کارها شد نشانه عقب ماندگی؛ کم کم جایگاه ها عوض شد و شد این چیزی که الان هست.

شان و عزت پدر بزرگ و مادر بزرگ‎ها حفظ نشد که هیچ ! بلکه خانه ای ساختند با  نام خانه‎های سالمندان که هر روز بیشتر از دیروز جمعیت آن زیادتر و زیادتر شد.

طرز فکرها عوض شد بزرگتر ها که هیچ، والدین غیر از خود به هیچ کسی اجازه ندادند در تربیت فرزند شریک شود و بچه بیچاره از همان کودکی یادش رفت شادی کودکانه اش را؛ یادش رفت بازی کردن با هم‎سن و سالان توی کوچه چه مزه ای دارد، حتی یاد نگرفت که باید خواهر و برادر داشته باشد که در واپسین روزگار به آن‎ها تکیه کند....

حالا دیگر کمتر بانویی پیدا می شود که  فقط به فکر رفت و روب، شوهرداری و تزیین خانه و کاشانه باشد، در دانشگاه‎ها دخترها گوی سبقت از پسرها ربودند و این شد که جواب دادن به خواستگار، معیارهایی چون "پسر تحصیلکرده با خانواده پولدار" را سر زبان ها انداخت.

وضع به همین منوال نماند پسرها هم دست به کار شدند و معیارهایی برای تشکیل خانواده روی گود گذاشتند؛ دختر تحصیلکرده و با جهاز سنگین و البته با ارثیه بالاتر؛ کم‎کم شد آن چیزی که نباید می‎شد؛ سن ازدواج بالا رفت و تشکیل مقدس ترین نهاد کم‎کم به تاخیر افتاد.

حالا این روزها خانواده یعنی پدر، مادر و یک فرزند؛ دیدن نوه‎ها مغز بادام ها هم آرزوی مادر بزرگ و پدربزرگ ها؛ چه شود که سالی، ماهی یک بار نوه شان را ببیند یا نبینند ...

تکنولوژی و تغییر ارزش دو شاخصه مهم تفاوت خانواده دیروز و امروز

تقی دادرس جامعه شناس اردبیلی تفاوت آن چنانی خانواده های دیروز و امروز ایرانی را در چند چیز خلاصه می کند در تغییر ارزش های حاکم بر جامعه، ورود تکنولوژی های جدی و البته افزایش دیش های ماهواره ای در جامعه.

او می گوید: قبل‎تر ها پدر بزرگ‎ها و مادربزرگ ها جایگاه والایی در خانواده داشتند اما امروز به نقش یک سربار به آن ها نگاه می شود که هیچ نقشی نمی توانند در تربیت فرزندان ایفا کنند.

 این جامعه شناس اردبیلی ادامه می دهد: باید همگام با تکنولوژی بر ارزش های دینی و بومی خودمان هم توجه کنیم تا فرزندانی در جامعه تربیت شوند که محکم و قوی مسئولیت اداره جامعه را برعهده بگیرند.